وقتي مشتزن هاي حرفه اي را روي رينگ مي بينيم كه تا حد مرگ رقيب خود را زير مشت هاي وحشتناك خود قرار مي دهند يا در بسياري از رشته هاي رزمي ضربات مرگباري به سوي حريفان نشانه مي روند، حتي در همين فوتبال كه با تكل هاي ناجوانمردانه صداي شكستن استخوان هاي پاي بازيكنان از فواصل دور شنيده مي شود به اين پرسش تكراري مي رسيم:«پس خطرهاي كدام ورزش كمتر است؟» آسيب ها و صدمه هاي ورزشي همواره در رشته هاي مختلف وجود دارد و نمي توان آن را انكار كرد. حتي در برخي موارد آمارهايي از ورزش هايي منتشر مي شود كه كمتر كسي احتمال درصدي از آسيب ديدگي را در آنها داده است. در نظر عموم شايد ورزش هاي رزمي، اتومبيلراني، صخره نوردي، فوتبال آمريكايي و يكي دو رشته ديگر پرمخاطره اند و در پاره اي وقت ها جان ورزشكاران را نيز تهديد مي كند اما آيا مي توان به صراحت درباره خطرناك ترين ورزش حرف زد؟
بسكتبال و دوچرخه سواري
بسكتبال و دوچرخه سواري را در زمره پرخطرترين ورزش ها قرار داده اند. شايد اين موضوع براي هر فردي تعجب برانگيز باشد اما آمارهاي رسمي در برگيرنده اين واقعيت است. براساس گزارش هاي دريافت شده تعداد مراجعان به بيمارستان ها، مطب ها، آمبولانس ها، مراكز جراحي، كلينيك ها و بخش هاي اورژانس بيمارستان ها بر اثر صدمات وارده به بازيكنان بسكتبال و دوچرخه سواران آنها را از اين حيث در رده هاي برتر قرار داده است. در آمريكا البته بسكتبال از ديگر ورزش ها پيشي گرفته است. پروفسور «پي تيرو تونينو»، جراح و ارتوپد دانشكده پزشكي لويولا شيكاگو مي گويد: «با تغيير فصل ها و ورزش هاي مربوط به هر فصل و اشتياق بيشتر مردم به انجام اين گونه ورزش ها، نياز به آموزش بيشتر مردم براي جلوگيري از صدمات ناشي از ورزش ها بيشتر احساس مي شود.»
بسياري از صدمه هاي احتمالي با توجه به رعايت قوانين بازي، قدرت بدني بالا، لوازم مناسب هر ورزش مثل زانوبند و كلاه ايمني و… قابل پيشگيري هستند، البته زنان به علت شرايط فيزيكي بيشتر در معرض آسيب هايي از ناحيه زانو و رباط صليبي قرار مي گيرند. رباط صليبي كه درشت ني را به استخوان ران وصل مي كند در پرش ها، فرودها، پيچش، چرخيدن روي پاشنه و توقف هاي ناگهاني آسيب مي بيند. اين حركت ها بيشتر در ورزش هايي مثل فوتبال، واليبال، دو و ميداني و اسكي انجام مي شود كه با كمي تغيير حالت بدن، مثل خم شدن هنگام فرود، ريسك صدمه كاهش مي يابد. با وجود اين كه صدمه هاي رباط قابل درمان است ولي ورزشكار را ماه ها از صحنه ورزش دور مي كند.
ورزش هاي پرخطر
در اين ميان بد نيست به گزارش هاي حيرت آوري درباره صدمات منجر به مرگ اشاره كنيم. به عنوان مثال در دهه پيش خطرناك ترين ورزش در بريتانيا، ورزش آرام ماهيگيري بوده است! كه ورزشكاران زيادي را غرق كرد. پس از آن به رقابت هاي اسب دواني، پرش با اسب، كوهنوردي واتومبيل راني مي رسيم كه بيشترين آمار مرگ و مير را داشته اند. در مورد صدمات ورزشي كه به مرگ منجر نمي شوند گاهي از راگبي يا فوتبال آمريكايي به عنوان پرخطرترين ياد مي شود كه تعداد صدمات ناشي از آن ۳ برابر صدمات ورزش هاي رزمي است.
۱- پرش از ارتفاع درحالي كه طنابي به يك پاي پرش كننده متصل است. كوهنوردي بالاي ۴ هزار و ۵۰۰ متر، قايقراني موتوري، سفرهاي خشكي در آفريقا، آسيا و آمريكاي جنوبي.
۲- پرواز با كايت بدون موتور، چتربازي، پاراگلايدينگ، غارنوردي، صخره نوردي، اسكي روي صخره ها، پرش با اسكي و اسكي (كه در آن ورزشكاران با هلي كوپتر به ارتفاعات غيرقابل دسترس مي روند و از آنجا به پايين اسكي مي كنند.) و هاكي روي يخ.
۳- غواصي درعمق بيش از ۳۰ متر، ورزش هاي زمستاني مثل اسنوبورد.
۴- پرواز با كايت هاي موتوردار، بالن سواري و اسكيت، قايق سواري در آب هاي خروشان، كانوسواري و سفرهاي ماجراجويانه به شمال آفريقا، آمريكاي جنوبي و آسيا.
۵- شمشيربازي، مشتزني، ورزش هاي رزمي، چوگان، فوتبال آمريكايي، دوچرخه سواري در كوهستان، چتر بازي با استفاده از قايق موتوري، جت اسكي و شيرجه از ارتفاعات بسياربلند.
۶- كوهنوردي، موتورسواري، قايق سواري در آب هاي خروشان، شكار در طبيعت بدون استفاده از اسلحه گرم و سفرهاي ماجراجويانه.
