سندرم پیریفورمیس (PS) یک بیماری اسکلتی عضلانی دردناک است که با علائمی مانند درد در ناحیه باسن مشخص می‌شود. مترادف‌هایی که اغلب برای این سندرم استفاده می‌شود عبارتند از: سندرم گلوتئال عمیق، سیاتیک خارج از ستون فقرات و غیره. ابتلا به سندرم پیریفورمیس در زنان بیشتر از مردان دیده می‌شود.
پیریفورمیس چیست؟
قبل از آن که درباره درمان و فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس صحبت کنیم لازم است اندکی با آناتومی بدن آشنا شویم. مفصل ران از سر بزرگ توپی شکل استخوان ران (استخوان بلند ران) و حفره فنجانی لگن (به نام استابولوم) تشکیل می‌شود. پیریفورمیس نام عضله‌ای است که در این ناحیه قرار گرفته است.
آناتومی عضله پیریفورمیس و عصب سیاتیک عضله پیریفورمیس هرمی شکل است. عملکرد اصلی عضله پیریفورمیس چرخش بیرونی استخوان ران است. بنابراین یک عضله تثبیت کننده بسیار مهم است. ابتلا به سندرم پیریفورمیس اغلب به دلیل موارد زیر رخ می‌دهد:
پرش‌های مکرر
دوی سرعت
تحرکات زیاد ریه
پیریفورمیس می‌تواند یک مولد بزرگ درد باشد. همچنین بسیار حساس است زیرا عصب سیاتیک معمولاً از پایین از عضله پیریفورمیس عبور می‌کند.
سندرم پیریفورمیس چیست؟
سندرم پیریفورمیس یک التهاب عصبی محیطی عصب سیاتیک است که به دلیل وضعیت غیر طبیعی عضله پیریفورمیس ایجاد می‌شود. اصلی‌ترین علامت این سندرم درد در ناحیه لگن و باسن است. در واقع، سندرم پیریفورمیس نوعی درد سیاتیک است که در اثر فشردگی عصب سیاتیک توسط عضله پیریفورمیس ایجاد می‌شود.
تخمین زده می‌شود که حداقل 6 درصد از بیمارانی که مبتلا به کمردرد تشخیص داده می‌شوند، در واقع به سندرم پیریفورمیس مبتلا باشند. این آمار ممکن است در برخی از نواحی جغرافیایی تا 36 درصد هم برسد. مهم‌ترین علائم سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
تشدید درد باسن در هنگام نشستن
درد در ناحیه پشت ران
بی حسی در پا
احساس ضعف در ناحیه ساق پا
محدودیت در بلند کردن پا
مشکل در بالا رفتن از پله
ناتوانی از پرش
مشکل در چمباتمه زدن
کاهش دامنه حرکات
تورم و التهاب در ناحیه لگن
فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس کلیه علائم این سندرم را درمان خواهد نمود.
درمان و فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس
سندرم پیریفورمیس معمولاً به فیزیوتراپی بسیار خوب پاسخ می‌دهد. فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس اغلب شامل یک برنامه توانبخشی شخصی و پیشرونده شامل تمرینات تحرکی و تقویتی است. این برنامه‌ها اغلب متشکل از موارد زیر هستند:
توصیه‌هایی در مورد اصلاح فعالیت برای به حداقل رساندن احتمال تحریک و تشدید علائم بیمار
آموزش مجدد حرکت – این ممکن است شامل ارزیابی و اصلاح حرکات عملکردی و فعالیت‌های ورزشی بیمار باشد.
همچنین ممکن است از تکنیک‌های آزادسازی بافت نرم برای کاهش درد و افزایش انعطاف‌پذیری در اطراف لگن استفاده شود.
از روش‌های درمان با طب سوزنی در فیزیوتراپی و سوزن خشک می‌توان برای حساسیت زدایی این ناحیه استفاده کرد.
ماساژ درمانی نیز برای درمان سندرم پیریفورمیس مفید و موثر است.
الکتروتراپی و آب درمانی نیز تکنیک‌هایی هستند که بعضا برای درمان و کاهش علائم سندرم پیریفورمیس به کار می‌روند.
درمان درد عصب سیاتیک با فیزیوتراپی نیز می‌تواند در کاهش درد و علائم بیمار موثر واقع شود.
