فیزیوتراپی باعث کاهش چسبندگی یا زخم های داخلی به علت عفونت، التهاب، جراحی، تروما یا آندومتریوز ( بیماری ای که در آن لایه های رحمی در خارج از رحم رشد می کنند) می شود.
این چسبندگی ها مثل چسبی داخلی عمل می کنند و می توانند لوله های فالوپ را مسدود کنند، تخمدان را بپوشانند و بنابراین تخمک بیرون نمی رود، یا روی دیواره های رحم را می پوشانند و درصد لانه گزینی کاهش می یابد.
ساختارهای تولید مثل نیازمند حرکت هستند تا به درستی کار کنند. این نوع فیزیوتراپی باعث رفع چسبندگی ها می شود.
توان حرکتی، طرز قرارگیری ناصحیح رحم، تخمدان های محدود شده، بافت های آسیب دیده یا آندومتریوز همگی سبب کاهش جریان خون در اندام های مسئول تولید مثل می شوند و بارداری کاهش می یابد.
با اصلاح محل اندام ها و حذف بافت های آسیب دیده، جریان خون افزایش می باید. در نتیجه سیستم تولید مثل سالم تر شده و هورمون ها هم متعادل تر خواهند شد.
همچنین این تکنیک ها با حذف موانع عاطفی هم باروری را افزایش می دهند. فیزیوتراپیست از نزدیک با بیمارانی که نیازهای روانی هم دارند کار می کند.
رنج بردن از ناباروری بسیار استرس زا است بنابراین باید هر کاری انجام داد تا این استرس کاهش یابد.
ارتباط ذهن و بدن بسیار واقعی و مهم است. در واقع استرس، ریسک ناباروری را دو برابر می کند. چون این نوع فیزیوتراپی غیر تهاجمی و مقرون به صرفه است، پزشکان توصیه به انجام آن می کنند.
درمان های جایگزین گاهی اوقات مورد انتقاد قرار می گیرند. ولی در واقع باید هر دو نوع درمان با هم انجام شوند یعنی هم درمان های اصلی و هم جایگزین.
هر کسی خواهان بارداری موفق و سالم و مقرون به صرفه است. بنابراین امتحان راه های مختلف کمک باروری ایرادی نخواهد داشت.
برخی از بانوان خیلی سریع باردار می شوند. برخی دیگر نیازمند شرایط ایده آل هستند که کار زیاد می برد. بنابراین فیزیوتراپی در این مواقع به کار می رود.
